نمایشنامه "سکوت" نمایشنامه‌ای است که تنها در فضا رخ می‌دهد و آنچنان مبتنی بر دیالوگ و گفت‌وگو نیست. بنابراین عنصر "سکوت" یکی از مهم‌ترین عواملی است که ما را در پیش‌برد نمایش هدایت می‌کند، حتی این "سکوت" در قسمت‌هایی از نمایشنامه دربرگیرنده همان قطع نسل‌هاست که در خانواده بین پدر و پسر اتفاق می‌افتد.

کارگردان نمایشنامه "سکوت" گفت: مسأله نمایشنامه "سکوت" دغدغه درون یک خانواده نیست بلکه مسأله نسل جدید جامعه است که با نسل ایثارگر جنگ ارتباط درستی برقرار نکرده است.
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی مجموعه تئاترشهر، سپیده نظری‌پور در پایان جلسه نمایشنامه‌خوانی "سکوت" نوشته مهرداد رایانی‌مخصوص که روز گذشته در سالن کنفرانس تئاترشهر روخوانی شد، با بیان این مطلب افزود: به نظر من انگیزه اصلی نویسنده متن بیان خواسته‌های جامعه در قالب یک خانواده ایرانی درگیر مقوله جنگ است و این نمادگرایی در طول اثر کاملاً مشخص است.
وی در خصوص نام نمایشنامه و ارتباط آن با کلیت اثر گفت: نمایشنامه "سکوت" نمایشنامه‌ای است که تنها در فضا رخ می‌دهد و آنچنان مبتنی بر دیالوگ و گفت‌وگو نیست. بنابراین عنصر "سکوت" یکی از مهم‌ترین عواملی است که ما را در پیش‌برد نمایش هدایت می‌کند، حتی این "سکوت" در قسمت‌هایی از نمایشنامه دربرگیرنده همان قطع نسل‌هاست که در خانواده بین پدر و پسر اتفاق می‌افتد.
نظری‌پور در ادامه خاطرنشان کرد: تئاتر از نظر من فقط یک عمل فیزیکی نیست بلکه ما، در بسیاری از نمایشنامه‌ها حرکت‌هایی داریم که بین دو نگاه اتفاق می‌افتد و بازیگری در فضا به وجود می‌آید که این مسأله در نمایشنامه سکوت فراوان است و به طور حتم در اجرای نمایش، این قواعد رعایت خواهد شد. نوع بازی بازیگران هم در این نوع آثار بسیار دشوار خواهد بود.
این کارگردان و بازیگر تئاتر در بخش دیگری از صحبت‌های خود تصریح کرد: کمبود اطلاعات و نگاه آرمان‌گرایانه به مقوله جنگ، متأسفانه باعث جدایی نسل جوان امروز با رشادت‌ها و ایثارگری‌های نسل رزمندگان شده است. این قضیه را می‌توان در ساخت فیلم‌های ساخته شده بعد از پایان جنگ مشاهده کرد که تکرار آن موجب شد نسل جوان ارتباط چندانی با جنگ نداشته باشد. البته در این بین استثنایی مانند "آژانس شیشه‌ای" و "لیلی با من است" وجود داشت که موجب شد نسل جوان استقبال زیادی از مقوله جنگ کند. چرا که وقتی نقد و انتقاد منصفانه به وجود بیاید، نسل جوان نیز ارتباط بهتری برقرار خواهد کرد.
بهزاد صدیقی عضو هیأت مدیره انجمن نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر و عضو کانون ملی منتقدان تئاتر ایران هم در این جلسه گفت: این نمایشنامه از جمله متونی بود که مسایل بعد از جنگ را به چالش درآورده و آن را از متون دیگری که به ورطه تکرار کشانده، ‌جدا کرده است.
وی افزود: خوشبختانه در سال‌های اخیر تعدادی از نویسندگان ما به این قضیه پی برده‌اند که مسایل دوران جنگ و مطرح کردن آنها به صورت مداوم دیگر برای مخاطبان جذابیت ندارد. بنابراین دست به خلق آثاری زدند که دوران و اتفاقات پس از جنگ را دربر بگیرد، زیرا به این نتیجه رسیده‌اند که بیان مسایل جنگ از این زاویه برای مخاطبان جذابیت بیشتری دارد. نمایشنامه "سکوت" مهرداد رایانی‌مخصوص نیز از همین دسته نمایشنامه‌هاست.
صدیقی گفت: به طور حتم نگارش این متون بدون تحقیق و پژوهش امری غیرممکن و در عین حال دشوار به نظر می‌آید. اما در این اثر نمایشی نویسنده کوشیده است با نگاهی به جامعه امروز و نسل حاضر در جنگ، اتفاقاتی را پدید آورد که متأثر از جامعه و اثرات جنگ در آن باشد. جنگی که مانند جنگ‌های دیگر اثراتش تا سال‌ها در ذهن مردمان مواجه با آن باقی مانده است.
این منتقد تئاتر در ادامه با اشاره به ویژگی‌های دیگر این اثر نمایشی گفت: در این نمایشنامه به غیر از سنت‌شکنی‌هایی که وجود دارد موقعیت‌های ساده‌ای به وجود آمده که در عین سادگی توانسته مسایل پیچیده روابط بین پدر و پسر نمایشنامه و اختلاف آنها را بیان کند. در واقع دیالوگ‌ها نه آن‌چنان پیچیده بودو نه آن‌قدر سطحی که نمایشنامه را از حالت عادی خود خارج کند. این جلسه با پرسش‌های تماشاگران ادامه یافت.